Mot in Modderdorp

Geachte redactie, bedankt voor ons abonnement op de Modderdorpse Tijd. Ik zou nog een poging wagen om een scan op te sturen van een motje in mijn insektengids. Zelf ben ik niet zo kapot van de scan daarom geef ik de naam ook maar getypt door: Dichonia aprillina een zogenaamd uiltje. De witte mot met zwarte stipjes is onmiskenbaar een tijgervlinder, met zijn gele achterlijf. latijnse naam: Spilosoma lubricipeda.                                                                                                                                                                    Pieter Krom

Even geleden at ik een raketje in het gras en in een mum van tijd dromde er een aantal kippen om mij heen. De kleuren van de raket moet ze wel aangesproken hebben. Ik belde onderwijl met Sema en die vond dit kippenfeit wel iets voor de krant. Ze had gelijk.

Gisterenavond toen de zon  al aan het zakken was, J en ik kwamen terug van een bezoek aan N en S, troffen wij in onze schuur Kokkie en haar moeder aan. Kokkie is het enig overgebleven kuiken van drie. Moeder heeft ‘m kranig verdedigd tot nu toe. Ze hadden de schuur gekozen om te overnachten maar dat wilden J en ik niet hebben. Een zwaluwenfamilie is wat ons betreft genoeg. Moeder vond de uitgang al gauw maar Kokkie was in al de verwarring bovenin de schuur beland. Dit vonden de zwaluwen op hun beurt heel bedreigend en ze vielen Kokkie dan ook aan. Met een hoop geschreeuw van beide partijen liep het hele akkefietje met een sisser af. Kokkie vloog naar buiten en dat deed ‘ie heel aardig met een regelmatige vleugelslag en de zwaluwen lieten hun woede varen en gingen gauw door met de verzorging van hun jongen. Helaas voor moeder en Kokkie hebben ze die nacht geen goede slaapplek meer gevonden. Heel vreemd vonden J en ik dat want het was nog niet helemaal donker. Soms zijn de wegen van een kip ondoorgrondelijk moeten wij steeds weer concluderen. Moeder sliep op de grond bij ons voor de deur, waar Kokkie was bleef de vraag.]                                                 bewoner I.

Bram Modder is boer. Hij is nu ongeveer 60 jaar en zijn lichaam is versleten. “Mijn vader had meer kinderen dan koeien. Ik wilde het anders doen dan hem,” zei hij een paar jaar geleden. Nu zijn de koeien verkocht en heeft hij geen erfgenamen. Ja, zijn broers en zus. Bram houd zielsveel van paarden. Vroeger ging hij per paard naar de kroeg, zonder zadel, samen met zijn broers: Arie, Kees en Jan. Zijn zus heb ik nog nooit gezien. Als ze dronken als een lor de kroeg uitrolden, brachten de paarden hen thuis. Nu zijn ook de paarden verkocht. Er zijn alleen nog zo’n 150 à 200 schapen over om te verzorgen. De Poolse knechten doen dat werk per toerbeurt: tellen, lammeren, scheren, behandelen tegen kreupelrot enzo maar de schapen waren ook verkocht als schapen zich niet zo makkelijk zelf zouden redden. We mogen van Bram geen bomen kappen. Dan wordt hij heel boos. Als je bedenkt dat 25 jaar geleden Modderdorp nog geheel boomloos en kaal was, alsof er een bom was ontploft, kan je dat begrijpen. Toen hadden de zuid- en noordwester storm vrij spel in de herfst en winter.

Een actuele foto van Bram hebben we niet. De laatste jaren is zijn gezondheid achteruit gegaan. Geen van ons had de moed om er één te nemen. Het was een soort piëteit eigenlijk. Ik had best wel een foto van hem willen maken. Het was een topfoto geworden zoals hij met zijn versleten oude lichaam vies in bed lag, links en rechts geflankeerd door de schele gorgelende rode kater en zijn schurftige hondje Doppie. Maar als we die foto zouden plaatsen zouden de lezers zich enkel dat herinneren, het drama van het verval. Geen afbeelding dus daarvan, enkel deze woorden. Dan liever Bram afbeelden in zijn vitale jaren. Deze trotse en eigenwijse kerel, te koppig om dood te gaan. Vier herseninfarcten konden hem niet doden. Elke keer dat ik hem zag afgevoerd worden in de ambulance dacht ik: “ Nu komt hij niet meer terug, geen gewoon mens overleefd dit. Kwijlend en scheldend zal hij zijn laatste adem uitblazen in het verzorgingstehuis te Schagen.” Maar dan toch ontsnapte hij weer, terug naar Modderdorp.

Bram is niet bepaald een vriendelijk mens maar wel zo bijzonder. Een ramp voor verplegend personeel maar een vrij mens. Ik denk dat hij het prettig vindt als er leven en rumoer is op zijn boerderij.

De bewoners van Modderdorp mogen doen wat ze willen. Ik bijvoorbeeld, mocht rustig een stuk van het asbest dak van zijn kalverenstal slopen om een soort reuze erker te bouwen voor wat meer daglicht in de hut die ik daarin heb gebouwd om in te wonen. Geen probleem, geen schoonheidscommissie hier. En de andere bewoners bouwen ook wat ze willen. Ooit kwam hij kijken bij mijn bouwwerkzaamheden. “Je beseft je wel dat elke spijker die je in die muur slaat míjn spijker wordt,” zei hij toen. “En”, voegde hij daaraan toe,” je houdt het hier niet één winter in vol. Maar dat is niet erg want dan kan ik hierin mooi droog hooi opslaan.” In mijn mooie zelfgebouwde huis hooi opslaan? Inmiddels houd ik het al vier winters vol en dat heeft zijn respect geloof ik. Niet dat hij dat gezegd heeft maar hij doet nu minder afstandelijk.

Bram houd ook veel van vrouwen maar heeft er maar één gehad volgens bewoners F. en N., Sjouk. Zij is eerder doodgegaan. Ze moet wel een bijzondere en sterke vrouw zijn geweest als je het uithoud met Bram Modder en van hem kan houden.

Nu is Bram niet meer op Modderdorp. Hij is weer opgenomen, weer een beroerte. We denken dat hij ditmaal niet meer terug komt. Ik hoor dat hij sterk vermagerd is en een longontsteking maar ternauwernood heeft overleefd, een ziekenhuis infectie.

Ik herinner mij een keer dat hij op de dijk hiernaast Modderdorp aan het werk was en dat ik hem uit het oog verloor. Die dijk houd het water tegen als de Hondsbosse zeewering breekt. Die dijk wordt de ‘Slaper’ genoemd, de Hondsbosse ‘de Waker’*. Na en poosje turen zag ik hem. Hij was op klaarlichte dag gaan liggen in het gras. Hij sliep. De bries van de Noordzee blies over zijn gestalte en deze heerlijke polder. De zon scheen. Het gras wuifde. Zijn land, zijn leven.

* de derde dijk, achter ‘de Slaper’, bij ons de Westfriese zeedijk, wordt ‘de Dromer’ genoemd.